Observatiestage Sint-Pietersinstituut

Op het Sint-Pietersinstituut had ik twee vakmentoren, ik ging bijgevolg bij beide observeren. Ik gaf biologie en chemie in de 3de graad, bij de wetenschappen en economie.
Het was best een raar gevoel, stage lopen op de school waar ik zelf mijn middelbare schooltijd beleefde. Veel herinneringen kwamen bijgevolg naar boven. Het voelde goed, terug te zijn in deze vertrouwde omgeving. Echter, net zoals in mijn leven is ook hier de tijd niet blijven stilstaan.

Het was me direct duidelijk dat er tussen beide stagescholen een groot verschil is. In het MUDA zijn de klasgroepen klein, een groep van 26 leerlingen is daar een uitzondering terwijl dit hier eerder de regel is. Dit heeft vele gevolgen, zo is het als leraar moeilijker te differentiëren. De vaklokalen biologie en chemie zijn niet voorzien op zo grote groepen, iedereen kan juist een plaatsje vinden. Dit maakt het moeilijker om activerende werkvormen toe te passen of groepjes te vormen.

De sfeer op het MUDA en Sint-Pieters is ook helemaal anders. De leerlingen op het MUDA hebben bijna één voor één een passie waar ze ten volle voor gaan namelijk muziek, dans of drama. Ondanks dit gegeven merkte ik geen desinteresse bij de leerlingen voor natuurwetenschappen. In het derde jaar kwam dit wel iets naar boven.

Dit in tegenstelling met de desinteresse van leerlingen in de observatiestage in de richting economie. Het contrast met de wetenschappen is enorm, daar kan je nooit genoeg vertellen en blijven de vragen maar komen. Het enthousiasme van de leerlingen straalt op jou af en uiteraard omgekeerd.
Het moet wel gezegd zijn dat het er veel meer verwacht wordt van de leerlingen in economie ten opzichte van leerlingen in het KSO. In een economische richting krijgen de leerlingen chemie, biologie en fysica terwijl in het KSO 2 uur natuurwetenschappen in het lesprogramma aanwezig is.

De inzichten die ik bij de observatie waarnam, kan u in onderstaande mindmap terugvinden. Dit is ook mogelijk via deze link.

Observatiestage MUDA

Voor en tijdens de lesstage in het MUDA te Evergem ging ik de klassen waar ik les aan gaf, observeren. Dit deel van de stage is belangrijk, op deze manier kan je de beginsituatie van de leerlingen en de klasgroep inschatten.
Aangezien dit mijn eerste stage was, was de observatie van klasmanagement ook heel belangrijk. Door het observeren van de groepsdynamica, samengaand met de aanpak van de vakmentor, kan je de situatie in je eigen les beter inschatten en reeds op voorhand nadenken hoe de les kan verlopen. Je kan ook al reeds enkele namen van de leerlingen memoriseren.
Het inschatten van de (individuele) onderwijsbehoeften is niet altijd eenvoudig, door de observatie kom je reeds veel te weten.

Tenslotte is het een sterkte te observeren de les voordat je zelf moet lesgeven. Zo weet je exact wat reeds gezien werd en kan je in je eigen les hiermee een link leggen.

 

Mijn impressies, opgedaan in deze observatiestage, kan u schematisch terugvinden in onderstaande mindmap. Of via deze link.

 

Impressie klassenraad

Afgelopen woensdag heb ik de kans gehad een klassenraad bij te wonen op mijn stageschool. Deze kans heb ik dankbaar met beide handen gegrepen. De week voordien simuleerden we in de opleiding, in het vak PPC, een kernklassenraad. Op dat moment leek alles heel geboetseerd. Echter, bij het bijwonen van deze klassenraad kwam ik al snel tot de constatatie dat onze kernklassenraad niet veel afweek van een reële situatie.

De klassenraad die ik kon bijwonen betrof een pre-deliberatie. De klastitularis was de voorzitter van de klassenraad, bijgestaan door de co-titularis. De graadcoördinator noteerde alles onmiddellijk in het leerlingenvolgsysteem. Leerling per leerling wordt overlopen. Zowel de punten, de vooruitgang of achteruitgang als de attitude vormen een insteek in het gesprek.
Zoals we in de opleiding reeds uitgebreid zagen spelen de ouders een belangrijke rol. In het beleid hier zag ik dat er altijd eerst een gesprek met de leerling wordt aangegaan en dat pas nadien de ouders gecontacteerd worden. Hieruit bleek dat er veel verschil is tussen de ouders en hun invloed op hun kind.
Ook hier waren er verschillende leerlingen die GON - begeleiding krijgen. Voor de meeste leerlingen is dit een serieuze vooruitgang en maakt hun functioneren eenvoudiger. Zowel leerlingen met ADHD, dyslexie of autisme. Dit vraagt van de leerkrachten om veel begrip en geduld.

           

Net zoals deze spin geduldig wacht op een prooi, zo brengt een leerkracht elke dag weer hetzelfde geduld op met de leerlingen. Keer op keer hetzelfde zeggen, hen positief bekrachtigen en hen het beste uit zichzelf laten halen. Zoals je ziet op de linkerfiguur, een plantje kan pas groeien als het met veel zorg en liefde omgeven wordt. Het moet aarde hebben en elke dag water krijgen. Datzelfde heeft een leerling nodig om te kunnen groeien, veel liefde, aandacht en vooral begrip.

Op de klassenraad zag ik dat de leerkrachten al deze aspecten voor elke leerling voor ogen hadden. Helaas is liefde, aandacht en begrip niet altijd voldoende of moet er bijgestuurd worden. Op dat moment heb je als leerkracht verantwoordelijkheden. Zo breng je het lerarenteam op de hoogte van de moeilijkheden zodat deze samen kunnen aangepakt worden. Hierbij kan een verwittiging van de leerling en/of het contacteren van de ouders heel belangrijk zijn. Dit zowel voor de leerprestaties als opvoedkundig. De leerling, leerkrachten en ouders vormen 1 team. Ze hebben 1 gemeenschappelijk doel : het groeiproces van de leerling zo goed als het kan te ondersteunen zodat deze zich kan ontwikkelen tot een goede volwassene met een eigen identiteit. 
Deze ondersteuning en dit doel werd bij elke leerling op de klassenraad vooropgesteld. 

Wat me ook opviel is dat de vooruitgang van de leerlingen bekeken wordt en niet enkel de leerlingen die het al een tijdje minder goed deden. Er wordt kort op de bal gespeeld als een leerling voor 1 of meerdere vakken minder presteert dan voordien, hoewel de resultaten toch ruim voldoende zijn.
Op deze klassenraad werden ook enkele kleine beslissingen ivm maatregelen voor leerlingen met een leerstoornis besproken. Het was zeer interessant dit toegepast te zien in de praktijk. Verder was het heel mooi dat de leerkrachten vragende partij zijn om de presentatie van een leerlinge met dyspraxie bij te wonen. Dit naar aanleiding van een presentatie die ze aan haar medeleerlingen gaf tijdens een les. Uiteraard wordt eerst gevraagd of deze leerlinge dit wel wil. Dit is een mooie illustratie dat de leerkrachten het beste voor hebben met de leerlingen en zich daar ook ten volle voor inzetten zodat ze alle leerlingen kunnen begrijpen.

Tenslotte viel me ook sterk op dat de ontwikkeling van leerlingen heel sterk afhangt van de klasgroep. Zowel de sterkte of zwakte van de klas en de klassfeer zijn bepalend voor de persoonlijke groei van de leerlingen.